Historia Skippera

Kiedy zjadł wszystko poprosił o następną.

- Mowy nie ma, więcej Szef nie dostanie. - odpowiedział Kowalski. Skipper bez słowa rąbnął Rico w brzuch, który wypluł pałkę do baseballa.
- Chcecie tego Kowalski? - spytał, zamachując się na podwładnego. - Pytam po dobroci, chcecie?

Kowalski był zazwyczaj spokojny, ale przez ostatnie godziny miał ochotę pozabijać wszystkich.
- Dlaczego wy wszyscy musicie być tacy irytujący?! Mogłem w ogóle z wami nie lecieć! - warknął.

- Nie miałeś wyboru, to było polecenie z góry. - odpowiedział Skipper, obracając w skrzydłach kij baseballowy. - A teraz dawaj jeść, bo skończy się to nieprzyjemnie i dla ciebie i dla tego kija.

- To sobie sam weź, nie jestem twoim sługą! - syknął, zabierając szybko liderowi kij i teraz on zastanawiał się nad uderzeniem kogokolwiek. Miał dość.

- Wie Szef gdzie jest spiżarnia, wie Szef gdzie leżą sardynki, wie Szef jak otworzyć puszkę, więc co stoi na przeszkodzie, żeby sam sobie Pan wziął? - Skipper otworzył dziób, ale nie wiedział co na to odpowiedzieć, więc po prostu złożył skrzydła na piersi, odwrócił się do naukowca plecami i strzelił przysłowiowego "focha".

Kowalski wrócił do swoich zajęć i rozśmieszyło go trochę to, że gdy miał rację, Skipper puścił focha jak dzieciak.

Obejrzał się na dowódcę, który, najwyraźniej nadal obrażony, zakopał się pod kocem i leżał na podłodze zwrócony dziobem do ściany. Kowalski wyjął ze spiżarki puszkę sardynek i pomachał nią dowódcy pod dziobem.
- Szefie, nie chcę się kłócić. - powiedział. - Po prostu wszystkim nam już puszczają nerwy. Niech Szef zje, a potem jeszcze się prześpi, dobra?
- Mhm. - odpowiedział skipper, podnosząc się do pozycji siedzącej. - Też przepraszam.

Skipper wziął od niego puszkę, ale nie mógł jej otworzyć.

- Pomożesz? - spytał, patrząc na podwładnego.
- Pomogę. - odpowiedział Kowalski, usiłując nie stracić resztek cierpliwości.

Otworzył szybko puszkę i dał ją szefowi.

Skipper spojrzał na niego z wdzięcznością i zabrał się za jedzenie.

Kowalski nie miał jakoś zamiaru patrzeć mu oczy.
___
Kilka dni później...

Skipper na wpół leżał na wpół siedział na fotelu, majacząc w gorączce. Kowalski przyłożył mu skrzydło do policzka. Tak rozpalony jeszcze nie był. Naukowiec wyjrzał przez okno. Przed nimi widać już było księżyc, a on musiał teraz zdecydować, czy będą lądować czy nie. Obejrzał się na dowódcę. Skipper nie mógł w takim stanie wysiąść z rakiety. Kowalski podjął błyskawiczną decyzję i dopadłszy do pulpitu sterowniczego, gwałtownie skręcił stery.

- Co ty robisz? - wycharczał Rico.
- Chcesz żeby Skipper nam tu umarł ?

- E-e. - zaprotestował Rico, gwałtownie kręcąc głową.
- Kowalski... - odezwał się Skipper, mozolnie złażąc z fotela. - Co wy robicie? Przecież misja, księżyc, ja...
- Szef to powinien być teraz w domu, w łóżku, a nie tutaj. - odpowiedział spokojnie Kowalski.
- Mowy nie ma! - wrzasnął Skipper, rzucając się na naukowca. - Oddawaj stery! - dodał, szarpiąc się z nim.
- Żeby Szef mi tutaj zszedł? Mowy nie ma! - Kowalski szarpnął stery w swoją stronę.

- Rico, przytrzymaj go jakoś! - krzyknął Kowalski, próbując odepchnąć szefa.

Rico usiłował odciągnąć Skippera od naukowca, ale nawet w takim stanie Skipper był od niego silniejszy i zwinniejszy.
- Ja to robię dla pańskiego dobra! - krzyknął Kowalski, kiedy Skipper rzucił się na niego z pięściami.
- Tak, i co jeszcze?! - odpowiedział pytaniem dowódca. Wreszcie Rico zwymiotował kij do baseballa i zdzielił Szefa po głowie.
- Przepraszam. - odezwał się.

Kowalski już naprawdę miał dosyć. Nie miał już do tego ,,człowieka'' cierpliwości. Z nerwów uderzył pięścią o ścianę.
- Ja już naprawdę mam tego wszystkiego dosyć - wycedził - kiedy tylko będziemy na ziemi to trzymajcie go z dala ode mnie. Ja się wypisuje z wielką chęcią.

- Nie ma sprawy. - Rico zasalutował. Kowalski spojrzał na niego ze zdziwieniem.
- Ty Szef. - odpowiedział mu psychopata na niezadane pytanie. Kowalski pokręcił głową, czując, że wzbierająca w nim wściekłość zaraz wybuchnie jak wulkan.
- Róbcie sobie co chcecie. - warknął, walnął pięścią w pulpit sterowniczy, kopnął fotel i wlazł do luku bagażowego, skąd chwilę potem zaczęły dobiegać dzikie wrzaski. Rico stał pośrodku pokładu nie wiedząc co ma teraz robić.

Kowalski był skupiony jedynie na jednym celu - wrócić i mieć spokój.

Pomiędzy bagażami było mu naprawdę wygodnie. Przez głowę przeszła mu myśl, że mógłby zostać tu już na zawsze, nie martwić się o nic, ani niczym nie przejmować. Byłoby naprawdę cudownie nie mieć żadnych zobowiązań i po prostu sobie trwać.

Do tego też myślał, jakby to było, kiedy w takim miejscu byłby z Doris, która zechciała by w końcu zostać jego dziewczyną.

Ale Doris nigdy nie zechce! Po policzkach Kowalskiego popłynęły łzy, a on sam zwinął się w ciasny kłębek między bagażami. To wszystko po prostu zaczynało go przerastać. Misja kosmiczna, samodzielne sterowanie całą rakietą, teraz jeszcze chory dowódca...

Zastanawiał się dlaczego życie go tak nienawidzi? Zaczął cichutko łkać.