Historia Kowalskiego

- My również. - Kowalski wyciągnął skrzydło, które mężczyzna z uśmiechem uścisnął.
Sammy zaczęła piszczeć z radości, kiedy tylko wyszli za próg hotelu i rzuciła się Kowalskiemu na szyję. Nareszcie uwolniła się od swojego poprzedniego pracodawcy, który bił ją ilekroć popełniła najmniejszy nawet błąd, a czasem zupełnie bez powodu.
- Jak? Zadowolona? - spytał Kowalski, okręcając dziewczynę dookoła.
- Jeszcze jak! - krzyknęła, nie przestając się śmiać. - Kocham cię! - dodała.

- Sama dobrze wiesz, że ja ciebie też... - uśmiechnął się naukowiec.
Dziewczyna rzuciła się na niego i pocałowała go czule w dzióbek.

- Nie wracajmy jeszcze do hotelu po rzeczy. - poprosiła szeptem. - Mamy tyle czasu do wieczora, a ja boję się tam wracać.

- Dobrze - odpowiedział.

- W takim razie co chcesz robić? - spytał, biorąc dziewczynę za skrzydło. - Lody, kino? Spacer?

- Piknik - uśmiechnęła się - z moją miłością rzecz jasna.

- Hmm... - Kowalski zmarkotniał. - Będziemy musieli wrócić do mieszkania po rzeczy. I jedzenie. - powiedział. Sammy przestałą się uśmiechać. Na to nie miało ochoty żadne z nich.

Westchnęła i powoli zaczęła się kierować na swoje stare miejsce zamieszkania.

Kowalski dotrzymywał jej kroku, kojąco ściskając za skrzydło, jednak i jemu mina rzedła coraz bardziej.