Historia Kowalskiego

Nieśmiało wyszedł, Sam nie spuszczała z niego wzroku, delikatnie się do niego uśmiechnęła.

- Cześć. - odezwał się pingwin, a zaraz potem zapytał. - Gdzie jest Kowalski?
- Znacie się? - spytała zaskoczona dziewczyna. - Kim jesteś? I czego chcesz od Kowalskiego?

- Jestem jego przyjacielem. Gdzie jest?
W tym samym momencie Kowalski wyszedł z kabiny.

- Jestem już Sam. - odezwał się. Potem jego wzrok padł na młodego pingwina. - Co wy tu robicie Szeregowy? - spytał.
- Śledziłem cię - odpowiedział młody.
- Szef ci kazał.
- Nie. Sam na to wpadłem, to był mój pomysł. Sammy popatrywała to na jednego to na drugiego, wyczuwając pomiędzy nimi rosnące napięcie, aż wreszcie postanowiła się wtrącić.
- Hello! - odezwała się, stając pomiędzy jednym a drugim. - Czy ktoś raczy mi wytłumaczyć o co wam wszytskim chodzi?

Jednakże oboje ją zignorowali, byli skupieni na sobie wzajemnie.
- Kowalski, ja za tobą strasznie tęsknie! - pisnął młody i zaraz po policzkach zaczęły mu spływać łzy, potem rzucił się na naukowca i mocno go przytulił.

- Przestań. - naukowiec delikatnie odsunął go od siebie. - Nie mogę teraz wrócić, rozumiesz? Nie chcę wracać.
- Dlaczego? - wyszeptał Szeregowy.
- Nie mogę mieszkać pod jednym dachem ze Skipperem. Po prostu nie mogę.
- Jak zwykle myślisz tylko o sobie! - wrzasnął młody i pognał przed siebie.

Sam ruszyła wzrokiem za biegnącym Szeregowym.
- Szeregowy, czekaj... - westchnął Kowalski.

Jednak Szeregowy już go nie słyszał, a może też udawał, ze nie słyszy. Dziewczyna spojrzała na naukowca z niemym pytaniem w spojrzeniu.

- Kowalski...-zaczęła- co to ma wszystko znaczyć? No lećże za nim!

- Nie będziesz się gniewać? - spytał, już przygotowując się do sprintu.
- Skąd! Będę tu na ciebie czekać, no już, biegnij! No już, już, już, biegnij! - Kowalski wystartował, drąc się wniebogłosy za Szeregowym.

Młody ledwo co widział, przez łzy, biegł ile sił w nogach, nie reagował na krzyki Kowalskiego. Naukowiec biegł jeszcze szybciej, kiedy zobaczył, jak Szeregowy biegnie prosto na ulicę zapchaną samochodami.

- Szeregowy! - wrzasnął znowu Kowalski, rzucając się na młodego. Jęknął, zwalając go z nóg, tuż przed krawężnikiem. - Co wy sobie wyobrażacie?
- Nienawidzę cie Kowalski! - wrzasnął mu prosto w dziób młody. - Nienawidzę!

Kowalski uniósł brwi.
- Wracaj do niej, co ci będzie zależeć na przyjaciołach! - krzyknął i próbował go odepchnąć.

- Proszę bardzo. - rzucił wściekle. - Tylko żebyś mi potem nie szlocha i nie krzyczał, że to moja wina! - Kowalski odwrócił się na pięcie i poszedł z powrotem do Sammy.
- I jak? - spytała dziewczyna, kiedy naukowiec wziął ją pod ramię.
- Nieważne. - odpowiedział Kowalski, ciągnąc ją za sobą. - Nie chcę o tym rozmawiać.

- Aua, nie targaj mnie tak, to boli! - pisnęła dziewczyna, usiłując go jakoś zatrzymać i porozmawiać.

- Przepraszam, poniosło mnie. - Kowalski oparł się o ścianę najbliższego budynku. Jego dziób niebezpiecznie wygiął się w podkówkę. Sammy przekrzywiła główkę.
- Co się dzieje? - spytała łagodnie, widząc, że naukowiec już prawie płacze. - Opowiedz mi, proszę...

Kowalskiemu było bardzo trudno cokolwiek z siebie wyciągnąć.
- Kowi... - powiedziała i przytuliła go mocno.

- Przepraszam... - zaszlochał Kowalski, również obejmując ją skrzydłem, a potem usiadł na trawie opierając się plecami o najbliższe drzewo. - Po prostu trudno mi o tym mówić.

- Rozumiem... mogę poczekać... - powiedziała i mocno go przytuliła. - Tylko nie płacz.

- Nie będę. - obiecał Kowalski, ocierając oczy skrzydłem. - Zobacz, jest hotel. Możemy tu spróbować. - Sammy patrzyła na niego nie rozumiejąc. - Szukamy przecież miejsca zatrudnienia. - przypomniał naukowiec.
- Ach, tak! - rozpromieniła się dziewczyna. - To chodź! - zawołała, wyciągając do niego skrzydło.

Boże, jak ja dawno żadnych opowiadań nie pisałam...
Weszli do środka. Sam poczuła się troszkę nieswojo, spojrzała na Kowalskiego.

- Nie bój się... - uspokoił ją Kowalski, kiedy dziewczyna niemalże wczepiła się w jego skrzydło. - Przepraszamy, my w sprawie pracy. Nie potrzebujecie państwo kelnera i pokojówki?
- A wiecie co, ostatnio mnóstwo pracowników od nas odchodzi, mogę dać coś od ręki. - odpowiedział mężczyzna siedzący w recepcji.
- Naprawdę?! - wyrwało się Sammy.
- Tak. - potaknął mężczyzna. - Proszę wybaczyć pytanie, ale czy panienka pełnoletnia?
- Oczywiście, że tak! - obruszyła się Sam.
- A ja mam pytanie odnośnie mieszkania służbowego. - dodał Kowalski. - Dysponujecie państwo czymś takim?

- Oczywiście, że tak - odparł.
Sammy prawie piszczała ze szczęścia.

- Naprawdę?! - Kowalski nie mógł powstrzymać się od uśmiechu. - To świetnie! Możemy się natychmiast wprowadzać. I pracę też bierzemy. Tylko weźmiemy rzeczy i pod wieczór będziemy. a pracę możemy zacząć choćby od jutra!

Recepcjonista uśmiechnął się.
- To świetnie, bardzo nam miło. Czekamy na was z niecierpliwością...